Jim.

Na dertien jaar trouw gezelschap was het op voor de hond. Schuiten zette al zijn werk opzij en begon te tekenen, tientallen illustraties van Jim. Samen met korte teksten, alles in zwart-wit, leidde het naar het boekje. En omdat Schuiten praktisch nooit zonder hond het huis verliet, was hij ook gekend en geliefd bij vrienden en collega’s van hem. Achterin het album staat een half dozijn hommages van anderen, onder meer een tekening die de in 2021 overleden tekenaar en naaste collega Benoît Sokal van Jim eens had getekend. De hond komt trouwens ook voor in verschillende tekeningen van Schuiten, als knipoogje op de achtergrond, of integendeel nadrukkelijker als de hond van professor Mortimer in Schuitens Blake en Mortimer-one-shot De Laatste Farao.

Zeg nooit nooit, er zijn nu al zoveel albums… Ik heb geen zin om nog albums te maken uit automatisme. Het moet allemaal zinvol blijven.” Met deze woorden wond François Schuiten er vorig jaar geen doekjes om: hij maakt geen stripverhalen meer. Toch verscheen er nog een mooi A5-boekje van 128 pagina’s bij Rue de Sèvres, nu vertaald door Daedalus. Het heet Jim, tevens de naam van Schuitens hond, een flat-coated retriever, waarvan hij afscheid moest nemen.